عشق چون در سينه ام بيدار شد از طلب پا تا سرم ايثار شد اين دگر من نيستم من نيستم حيف از آن عمري که با من زيستم اي لبانم بوسه گاه بوسه ات خيره چشمانم به راه بوسه ات اي تشنج هاي لذت در تنم اي خطوط پيکرت پيراهنم آه ميخواهم که بشکافم ز هم شادي ام يکدم بيالايد به غم آه ميخواهم که برخيزم زجاي همچو ابري اشک ريزم هاي هاي(فروغ فرخزاد)